Zaterdag ochtend loop ik al vroeg buiten met de hondjes. Vandaag ga ik een dagje Amsterdam met zoonlief. Mike had enkele weken terug kaartjes geregeld voor een musical, ‘De hospita’ met Simone Kleinsma. Hij wist dat ik een beetje fan was van Simone, want vroeger keek ik altijd erg graag naar Cees & Co. En…
Plotseling komt het besef weer even binnen…je bent alleen! Geen arm meer om je heen wanneer je je even niet lekker voelt. Geen schouder meer om tegen aan te leunen. Geen schaterlachen meer om gekke momenten. Geen taart meer bakken om samen van te genieten. Geen wandelingen meer in de avonduren. Geen ritjes meer met…
Zaterdag bak ik brood. Bijna dagelijks ben ik erg vroeg wakker. Ik hoef er mijn wekker niet voor te zetten. Dus wat doe je dan, je bakt brood! Althans, dat doe ik dan ook elke zaterdagochtend. Ik heb een broodbakmachine. Dus die hoef je alleen maar te vullen met het juiste meel, gist, water en…
Het is een grijze zaterdag ochtend. Ik heb net de koffiepot aan gezet. Een gewoonte waar ik eigenlijk niet meer over nadenk. Wakker worden zonder koffie dat is voor mij ondenkbaar. De laatste maanden geef ik mezelf allerlei opdrachtjes en moet ik doelen halen van mezelf. Zo ben ik al een paar weken bezig om…
Ik ben al dagen bezig met het schoonmaken en opruimen. Alles krijgt een poetsbeurt, ik haal letterlijk een bezem door mijn leven. Wanneer ik vroeg in de ochtend buiten loop met de hondjes hoor ik de merels fluiten. René kon daar altijd zo van genieten. Hij zei altijd, zo even naar mijn vogelvriendjes, want hij…
Bij het wakker worden, zie ik de zonnestralen door het gordijn als twinkelende gouden strepen op mijn oud roze geverfde muur glinsteren. Ik wrijf wat in mijn ogen en strek mijn armen uit naar de kussen naast me…oh ja… de realiteit begint weer tot me door te dringen… je bent er niet meer! Even weer…
Het leven stopt niet, als een razende trein dendert het leven maar door…de dag wordt nacht en weer dag en weer nacht en zo als maar verder…Het houdt maar niet op. Waarom wacht het leven niet op me? Waarom staat het ook niet stil, net als ik nog steeds stil staat bij die afschuwelijke dag…
Ik dacht ik deel even een klein stukje uit mijn leven van drie maanden geleden en een update van nu. Drie maanden eerder… Ik voel me alleen op de wereld. Het is een regenachtige zondagochtend in november. Buiten is het guur, het wegdek lag bezaait met geelrode bladeren en een enkele kastanje hier en daar….
Ik kom nog uit een tijd dat je moeder nog zelf voor haar kinderen zorgde. De school was uit. Ik woonde in een gezellige volksbuurt in Rotterdam west. Het was juni 1973. Ik zat in de vijfde klas. En iedere dag verheugde ik me weer op het thee moment thuis. Bij wijze van spreke dan…
‘The hardest part of life is when the one who brought you the best memories become a memory.’ Alles komt goed schatje… dat is wat ik hem constant in mijn hoofd hoor zeggen. Over twee dagen is het voor mij een hele speciale dag, dan is het 02-02-2024 dan hadden wij ons vierdertig jaar samen…