Opeens komt het besef dat ik aan een zware en lange reis begonnen ben. Eentje waarvan het einde voorlopig nog niet in het zicht is. Een levenstrein waar we samen drieëndertig jaar geleden zijn opgestapt, om stokoud te worden en te genieten van onze kinderen en kleinkinderen. Dat was ons doel, onze eindbestemming. Maar jij hebt veel te vroeg moeten afstappen, en de trein reed als een razende verder. Ik zal de reis alleen verder moeten maken, een reis naar een voor mij onbekende bestemming.
En hoewel het inmiddels al wel ietsje beter met me gaat, want er zijn langere tussenposes tussen de herinneringen in, die in een soort golven bij me naar boven komen en me weer even dat gevoel van diep verdriet en eenzaamheid laat voelen. De aanleiding kan zijn door een gerecht wat je graag at, wanneer ik de boodschappen aan het doen ben of wanneer ik de pot augurken niet open krijg en ik jou naam wil roepen om me even te helpen en dan denk…oh nee, je bent er niet meer. Om half vijf wanneer je normaliter thuis zou komen uit je werk kijk ik nog steeds elke dag naar het raam, maar de deur blijft gesloten er komt niemand meer thuis. En soms dan zie ik de hele traumatische gebeurtenis van die dag weer voor me en krijg ik ineens een paniek aanval.
We tikken alweer bijna de negen maanden aan, negen maanden zonder jou. Morgen is het zaterdag 4 mei dodenherdenking. En je verzint het niet, maar morgen hebben de jongens en ik een afspraak om een mooie steen te laten maken. En weer die vreselijke berg die je dan naar boven moet klimmen. De reis gaat genadeloos door, die houd geen rekening met heimwee of emoties.
De reis gaat gestaag verder en verder, mensen gaan weer door met hun eigen leven. De lente begint, de vogels gaan weer fluiten en vakanties worden weer geboekt. Geen tijd meer voor verdriet, je zult je masker voor de buitenwereld maar beter opzetten anders val je in herhaling. Maar voor mij zal de reis dit keer heel anders zijn, want samen naar een zonnig tropisch oord, dat is er voor mij niet meer bij. Mijn reis zal ik alleen moeten doen, en dat wordt een reis waarvan het einde voorlopig nog niet in zicht is…🥺
Liefs Yvonne 🌷
Lieve Vonne, schat,
Uit alles wat je nu (samen met je prachtige jongens) doet, blijkt je (jullie) grote liefde voor René.
De onderlinge band lijkt op een bepaalde manier zelfs dieper te zijn geworden. Alsof jullie René steeds opnieuw beloven dat de tranen, die jullie huilen over zijn verlies, nooit de lach zullen bederven die hij jullie bij leven en welzijn gaf. Die lach, die hij jullie als een kostbaar geschenk naliet, zorgt nu voor bezieling om elke nieuwe dag tóch onder ogen te komen. Hoe moeilijk ook.
Het getuigt van een bepaalde
onverzettelijkheid die ook overlevenden van een oorlog soms aan de dag kunnen leggen.
Vastberadenheid om gaande te blijven. Juist ook omdat René niet anders zou willen.
De gedenksteen die jullie samen hebben uitgezocht als eerbetoon aan René maakt van 4 Mei voortaan een extra gedenkwaardige dag.
Ik zeg altijd “Toeval bestaat niet, het is God incognito.”
Hemel en aarde treuren met je, jullie mee. Hier en nu.
Dwars door de tranen heen zal álles wat jullie gedaan hebben en nog zullen doen, in zekere zin een (stilzwijgend overeengekomen) erecode zijn om René’s leven te blijven vieren.
Alhoewel hij je niet meer zij aan zij naar zonnigere oorden kan brengen, zal de gedachte aan René je toch door het land waar je nu in terecht bent gekomen, loodsen; “het land van verdriet.” Hij zal je (jullie) telkens weer een glimlach bezorgen.
Natuurlijk, het is een land waar je nooit uit vrije wil naartoe zou gaan. En nu je erin rondsjokt, zou je het ’t liefst zo snel mogelijk achter je laten, maar lieve Vonne, als verdriet zich niet kan vertalen in tranen, dan huilen de organen.
Neem de tijd, lieverd.
En kijk, zoals je al doet (ook samen met je jongens) naar het kleine goede in je leven.
Ook in de natuur, waar jij zo’n talent voor hebt.
Vooral op momenten dat je denkt “ik overleef dit niet! Wát een takkenzooi!”
Ga op een stoeltje in de zon zitten en bekijk de bomen rondom je. Zij vertellen je iets over kracht in kwetsbaarheid. Over levenskracht.
Eén takje breek je zonder moeite doormidden. Maar als je er meer tegelijk neemt, wordt het lastiger, zo niet onmogelijk.
Iemand verliezen waar je intens veel van houdt, dompelt je in de rouw. Je bent als een boom die opeens al haar bladeren verliest, omdat de zon is ondergegaan.
Hoe goéd doet het dan te merken dat er anderen zijn. Die je zien, naar je luisteren, die je helpen, je vasthouden.
Die anderen zijn als takjes…Je bent even kwetsbaar als altijd, maar je breekt niét!
Ook ik wil als een takje beschermend om je heen staan, Vonne. Mijn best voor je doen. Ik hoop dat je er gebruik van wilt (blijven) maken. Dat je me weet te vinden als je me nodig hebt. Wil me niet opdringen, begrijp dat je René vooral dichtbij je voelt als je alleen bent. Geef maar aan waar jij behoefte aan hebt.
Vandaag vieren de Grieken Pasen. Proberen ze nieuwe levenskracht te vinden in kwetsbare momenten. Sámen krachten te bundelen, in de zekerheid dat de dood niet het laatste woord heeft. En om “opstandingskracht” te ontvangen, weer tot bloei te komen.
Reizen door het land van verdriet is zwaar. Het doet zéér! Je denkt niet “O leuk, daar doe ik aan mee!”
En tóch lieverd, stapje voor stapje, zorgt het dat je in beweging blijft. Je laat dat diepste dal van duisternis op een dag achter je. Je blijft er niet voor altijd in zitten. Hoe lang de reis ook nog zal duren.
De kunst is om je vreugde niét te laten beïnvloeden door de rouw die er is, en de rouw niet door de vreugde.
Blijf ajb genieten van de fluitende vogeltjes, de wandeling met je zoons, de tijd die je deelt met je leuke kleinzoontjes en schoondochters.
Laat het goéde, het goéde mogen zijn, en laat het verdriet er óók mogen zijn.
De morgenzon zal opgaan, zus-dinnetje!
Het licht is er ..ook nú.
Trek dat licht als een jas van troost om je heen, als de mantel van liéfde.
Je bent niet alleen!
Ik ben trots op je. Je doet het wonderbaarlijk “mooi”.
Dikke kus van Deborah.
Ik lees dit bericht niet meer terug, meis. Voel me niet lekker. Hoop dat er niet te veel “bloopers” inzitten.
Wilde alleen maar even bij je zijn.
Je goéd doen. Een goede zondag gewenst! Héél veel liefs en sterkte 🤎🤗🤎
lieve Deborah, wat een ontzettend mooi, opbeurend en lief berichtje 🙏💕 En wat kan je dat toch mooi verwoorden 🥰 Zodra je je weer wat beter voelt
moeten we maar gauw weer eens een thee afspraak maken 🩷 Zorg goed voor jezelf meisje 😘💕
Onderstaand bericht ‘viel mij toe’ en lijkt in het kort op Deborah’s prachtige bericht. ♡
Dus wederom een kleine steun betuiging voor jou, de jongens en hun meiden! 💗🙏 💗
“In difficult times, you move forward in small steps.
Do what you have to do, but little by little.
Don’t think about the future, or what may happen tomorrow.
Wash the dishes.
Remove the dust.
Write a letter.
Make a soup.
You see?
You are advancing step by step.
Take a step and stop.
Rest a little.
Praise yourself.
Take another step.
Then another.
You won’t notice, but your steps will grow more and more.
And the time will come when you can think about the future without crying.”
~ Elena Mikhalkova
Heel veel liefs jullie kant op!!!🌹
🦋Agnes
Dankjewel Aggie, wat prachtig geschreven ook weer 🙏💕 en het is precies wat ik aan het doen ben 🥰 🩷