Een nieuwe ochtend breekt aan. De donkere dagen zijn weer begonnen. Na het zetten van de koffie kruip ik nog even mijn warme bed in. Het wordt elke dag ietsje kouder en dat maakt het moeilijker om mijn bed uit te komen. Zeker wanneer het nog steeds donker buiten is. Ik kijk naar de hondjes, die nog steeds lekker liggen te slapen en geen aanstalten lijken te maken om al in beweging te komen.
Mijn schrijfblok en pen liggen naast het bed op de grond…hmm, misschien kan ik nog even snel wat notities op gaan schrijven, het is tenslotte nog erg vroeg. En terwijl de koffiepot in de keuken door pruttelt, verspreid de geur van koffie door het hele huis en heeft mijn pen al veelvuldig wat woorden op papier gezet.
Vroeger dacht ik altijd dat je schrijverstalent moest hebben om een verhaal te kunnen schrijven. Maar nu denk ik daar anders over. Ik zie het meer als een uitlaatklep en fouten maken mag best, het hoeft allemaal niet zo perfect. Een schrijfster ben ik zeker niet en die ambitie heb ik ook helemaal niet. Ik schrijf om mijn gevoel te uiten omdat ik in een moeilijke periode van mijn leven zit en schrijven is een goede manier om je te uiten. Het helpt mij enorm goed. Iedereen kan schrijven, zeg gewoon wat je voelt en dat werkt. Ik schrijf nu al meer dan een jaar en ik voel me altijd beter, wanneer ik weer een stukje heb geschreven.
Vooral nu de donkere dagen er weer aankomen met al die beladen feestdagen in zicht, dat blijven moeilijke tijden. Terwijl iedereen zich opmaakt voor de gezellige feestdagen, wacht mij die intense éénzaamheid. En ook al ben je in gezelschap, van binnen voel je je alleen. Buiten zie je vrolijk versierde straten en de oliebollenkraam staat ook weer op zijn oude vertrouwde plek. Je hoort de mensen om je heen praten over de knusse tijd die deze dagen met zich meebrengen, maar niet voor mij. Natuurlijk praat ik wel mee hoe het ooit ook voor mij geweest was, maar die tijd is er niet meer. Voor mij geen knusse gezelligheid meer, maar eerder enorme eenzaamheid, juist omdat we het voorheen altijd zo gezellig hadden.
Voorheen gingen we rond deze tijd altijd naar de gezellig versierde tuincentrums, dan dronken we warme chocolademelk en aten we de eerste oliebollen. Daar ga ik aanstaande zaterdag ook heen met Jesse mijn jongste zoon. Maar we gaan niet voor de gezellige kerstversieringen, zoals ik de jaren voorheen met manlief altijd deed. Nee, dit keer heb ik een pot met mooie plant nodig voor op de begraafplaats. Voor ons zijn er hele andere tijden aangebroken. De feestdagen zijn niet meer hetzelfde.
Afgelopen maandag is de gedenksteen eindelijk geplaatst en kunnen we het een beetje met mooie planten en bloemen eigen maken. Een plekje waar we naartoe kunnen om weer nieuwe kracht uit te putten. Het gemis zal altijd blijven en dat mag ook, want het verdriet houd niet op na de begrafenis, ook niet wanneer we een heel jaar verder zijn.
“ Time means nothing when it comes to grief. Do not judge yourself or anyone else on how long the journey is. The grief journey never ends because our love never ends.”
Liefs Yvonne 🌷