Het alleen zijn zonder manlief, nu alweer negentien maanden geleden, blijft een grote leegte die door niets is op te vullen. Zondagochtend… , alleen de hondjes, een kop muntthee en mijn gedachten houden me gezelschap, en dat alweer bijna twee jaar lang. Nog elke avond wanneer ik naar bed ga, of wanneer ik in de ochtend opsta wordt ik geconfronteerd met die onbeslapen kussen naast me in dat grote bed. Elke dag weer dat onwerkelijke gevoel, je afvragend waar ben je nou, we zouden nu een strandwandeling hebben gemaakt met de hondjes. Mijn weekenden zijn erg stil en leeg geworden nu jij er niet meer bent. En dan kan me nog weleens het gevoel bekruipen, is dit het nou? Moet ik de rest van mijn leven met dit akelige gevoel blijven rondlopen? Lege doelloze weekenden zijn nu mijn leven geworden. Nooit meer impulsief onze spullen pakken en op avontuur gaan. Dan biggelt er ineens een paar dikke tranen over mijn wangen, de glans van het leven is er wel een beetje vanaf. We hadden grootse plannen met de kleinkinderen, we wilden met ze gaan kamperen, lekker een weekendje met de tent weg, hout zoeken voor het kampvuur en ravotten in het bos. We hadden onze kleine tent al weggegeven aan Jesse en waren al naar op zoek naar een grotere tent…maar het is er niet meer van gekomen. Nu wil ik voorlopig niet meer op vakantie, bang om me nog rotter te voelen dan dat ik me normaal al voel. Het heeft me helemaal uit het lood geslagen.
Het is er niet makkelijker op geworden. Natuurlijk gaan de scherpe randjes van het verdriet eraf omdat je elke dag iets sterker bent geworden, je hoeft niet meer direct te huilen als je over hem praat, maar er overheen komen nee dat is een ander verhaal. Het zal natuurlijk altijd als een leegte bij je blijven, dat verdwijnt niet meer, daar moet ik mee leren omgaan. Het blijft een stil verdriet die bij mijn leven zal horen. Wanneer ik andere mensen hun toekomst plannen hoor maken, bekruipt mij soms het gevoel dat er voor mij geen toekomst meer is, die is opgehouden de dag dat jij bij ons weg ging. Ik ben nog steeds aan het overleven! Rouw verwerking blijft keihard werken en dat elke dag weer.
Aan mezelf blijven werken blijft prioriteit om niet in een depressie te belanden. Dat doe ik dus door middel van sporten, veel bewegen, ik wandel heel veel en leefstijl veranderingen. Morgen ga ik beginnen met een suiker-detox. Ik heb al bijna twee jaar slaapproblemen en gezond leven heeft grote invloed op slaapproblemen. Maar ook is het minderen van koolhydraten goed voor mentale gezondheid. Dus het is zeker voor mij de moeite waard om het eens in de praktijk te gaan brengen. Opkrabbelen van zo’n afschuwlijk trauma gaat niet vanzelf, ik zal elke dag keihard moeten blijven vechten om het geluk weer enig zins een beetje terug te vinden om een aanvaardbare manier van leven te creëren voor mezelf. Ik ga vooruit, weliswaar met kleine stapjes en met soms een flinke terugval. Maar elke dag is er weer één, dan weet ik…’ Life has never meant to be easy.’
Liefs Yvonne 💕