Opnieuw leren leven

Langzaam schuiven we steeds verder richting een jaar, tien maanden om precies te zijn. Een afschuwelijk jaar, waarbij ik nog steeds in paniek kan raken als ik aan die bewuste dag terug denk. Ik probeer me daarvoor af te sluiten omdat ik het niet telkens opnieuw wil herbeleven. Nog twee maanden en dan is er alweer een jaar verstreken. Die datum doet me nu al huiveren!

Laatst zei iemand tegen me…goh wat gaat het snel hé, alweer bijna een jaar geleden. En ja, voor een ieder ander is het lang geleden, maar niet voor mij, voor mij is het alsof het gisteren is gebeurt. Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed. En op momenten dat je het juist niet verwacht, popt daar ineens een mooie herinnering op. En hoe mooi de herinnering ook is voor mij is het op dat moment dramatisch, want je wilt bijvoorbeeld niet huilen in een volle winkel. Dat zijn de moeilijke momenten waar je nog elke dag tegen aan hikt. Je partner verliezen, daar kom je nooit meer echt helemaal overheen. Natuurlijk leef je gewoon je leven, alles gaat tenslotte gewoon door, maar bij mij zit bij alles wat ik doe ergens dat verdriet.

Ik zal opnieuw moeten leren leven, leven met verdriet. Het onbezorgde, die intens blije gevoelens die ik altijd had wanneer we samen leuke dingen deden, samen eten, samen met onze kleinkinderen spelen, samen televisie kijken of samen de kerstboom optuigen, dat is voorgoed voorbij! Aan de buitenkant zal je het niet aan mij kunnen zien, dat wil ik ook niet, maar van binnen is er bij mij heel veel veranderd. Ik ben het leven anders gaan zien. Ook mensen ben ik anders gaan zien. In moeilijke tijden ga je mensen echt leren kennen. Dan ga je ware gezichten zien, je weet waar je aan toe bent.

Maar ook jezelf leer je beter kennen. Je ziet je eigen onvolmaaktheden, maar ook je kracht. Je kan meer aan dan je denkt.Je ziet de kracht van je kinderen. Ze hebben het vreselijk moeilijk, maar doen het goed. De band tussen ons vieren is onbreekbaar en daar ben ik dankbaar voor. 🙏 Leven en dood, twee verschillende dimensies met een flinterdunne scheidslijn…vroeg of laat krijgen we er allemaal mee te maken, dan stappen we over naar die andere kant en laten we dierbaren achter in hun hartverscheurende verdriet en eenzaamheid. Voor nu hou ik me goed staande in deze rollercoaster. Ik blijf m’n best doen, niet makkelijk maar ik moet! Ik leef bij de dag, steeds een stapje verder. Over de toekomst denk ik niet meer na…die is voor mij gestopt de dag dat jij overleed.🥲

Voor mij is het het best om alles per dag aan te kijken. De ene dag gaat het goed en de andere dag wat minder en dat mag. De kinderen zijn nu op vakantie en daar ben ik blij mee. Ze moeten hun hoofd leeg maken. Voor mijzelf kan ik het nog niet, onze reis had deze zomer naar Scandinavië gegaan. Het mocht niet meer zo zijn. Wie weet ooit weer…❤️

Liefs Yvonne 🌷