Aanstaande maandag, over vier dagen wordt onze oudste kleinzoon ” Zane” alweer vier jaar. Dan gaat hij voor het eerst naar de basisschool. Het verjaardagspartijtje zal zondag worden gevierd. Het wordt een halloween party. Ik weet” René, ” dat had jij natuurlijk fantastich gevonden. bij uitstek de dag om je van je gekke, grappige opa-kant te laten zien. Zane had dat geweldig gevonden. Dat je er nu niet bij kan zijn doet ons allemaal pijn. Maar niettemin zal het een mooi feestje worden en doet oma haar best om er zo eng mogelijk uit te zien hihi… 🤭 Met spinnen oorbellen, dracula hand en spoken ketting, kan ze voor de dag komen op het griezelige verjaardagspartijtje. Natuurlijk , “opa” zal ze niet kunnen evenaren, maar ze gaat haar stinkende best doen.
In gedachten gezonken loop ik naar de keuken. Ik steek het kaarsje aan die op de keukentafel staat.Ik heb nog niet ontbeten, en bedenk dat ik wel trek heb in een bananen pannenkoek met blauwe bessen, honing en kaneel. De geur van de kaneel geven de keuken een warm gevoel, alsof je een appeltaart in de oven hebt staan.
Het leven kan mysterieuze wendingen nemen en het zal nooit gaan, hoe jij het van te voren bedacht hebt. Ik had namelijk wel gedacht dat we samen ouder dan tachtig zouden worden, en dat we nog steeds saampjes naar de ondergaande zon zouden kijken tijdens onze wekelijkse wandelingen langs het strand. Dat onze, op dat moment volwassen kleinkinderen ons regelmatig zouden komen bezoeken en dan bleven eten om opa’s zelfgemaakte roti te kunnen proeven. Dat we nog met z’n allen de kerst hadden kunnen vieren en het gezamelijke kadootjes uitpakken met die grote dobbelsteen nog steeds tot onze traditie konden rekenen, evenals het kaartleggen van oma.
Maar hoe anders is dat nu ! Loslaten van het leven met mijn grote liefde is het moeilijkste wat ik tot nog toe heb moeten doen. Een jaar lang heb in een schock geleefd, alsof ik nergens meer bij hoorde. Alsof je bent geamputeerd. Die eeuwige lege stoel, dat lege bed. Je hebt werkelijk geen idee, het is afschuwelijk. Ik ben nog steeds ontroostbaar! Hoewel ik me nu wel meer gaat gedragen als een alleenstaande. Iedereen gaat weer gewoon door met het normale leven, en dat is goed! Maar voor mij zal het leven nooit meer normaal zijn, en dat is mijn eigen verdriet, die ik diep in mijn hart nog steeds elke dag voel.
Wel blijf ik altijd over hem praten, want hij hoort bij ons. Iedereen zal weten wat een leuke vent en vader het was voor mij en de kinderen, en wat een fijn leven we saampjes met ons gezin hebben gehad. Ik voelde me altijd zo beschermd. As jij bij me was, was alles goed. Dat is allemaal weg, onbegrijpelijk! Deze kant van het leven maak ik niet alleen mee, we krijgen er allemaal wel een keer mee te maken. Er op voorbereiden zal helaas niet gaan, dat kan niemand. De dood komt als een dief in de nacht en je hebt er maar mee te dealen wanneer het zich aandient. Het maakt je bewust, bewust dat we dankbaar moeten zijn met elk moment die we samen met onze dierbaren mogen doorbrengen.
Vandaag is onze mam jarig, ze wordt 79 jaar🙏🥰 en dat gaan we samen met mijn broer en zus vieren🍰☕️ dankbaar dat we dit nog steeds kunnen doen, genieten we van de koffie en taart, die haar kleindochter Kelly speciaal voor haar oma heeft laten maken. Het zijn deze momenten die het leven speciaal maken. Daar moeten we ons aan vasthouden. Leven in het moment, is het enige wat telt. Happy Birthday mam 💐😘
Liefs Yvonne🌷