Gevangen in de tijd…

Nog elke dag wordt ik heen en weer geslingerd door de tijd. Het verleden brengt me een verlangen naar wat geweest is, het heden maakt me verdrietig en eenzaam en de toekomst is angstig en onzeker.ik zit gevangen in de tijd! Ontsnappen is erg moeilijk. De enige manier om mezelf daarvan te bevrijden is door te leven in het hier en nu. Ik blijk de sleutel allang bij me te dragen. Wat telt is alleen maar nu, het leven kan zich niet anders afspelen dan in het moment, dus zal ik me moeten neerleggen bij dat wat is. Elk moment van mijn leven zal ik bewust moeten beleven. Het is wat het is en verzetten tegen dat wat is , dat heeft geen enkele zin. En die harde les, die voel ik elke dag na het verlies van mijn maatje, mijn allerbeste vriend, mijn steun en toeverlaat, mijn man.💔 Wat mij vooral heel erg heeft aangegrepen is de vergankelijkheid van het leven. Dat alles een keer ophoud te bestaan. Op een dag zijn we er gewoon niet meer, alles om ons heen vergaat een keer. Op het horizontale vlak is het leven gewoon een spel. Leuk om te spelen, maar niet het belangrijkste.

Het nastreven van geluk, rijkdom en succes is niet het eigenlijke doel van ons bestaan, zo blijkt. Wie op zoek is naar geluk zal dus bedrogen uitkomen, want het uiteindelijke geluk kan niet gevonden worden in de materie van dingen. De harde lessen van het leven, leert ons meer bewust te worden en we krijgen er uiteindelijk allemaal mee te maken. Door meer stil te staan bij het verticale vlak van het leven, leren we meer over diepgang, het brengt ons meer bij ons echte gevoel.

Tijd blijkt een illusie, en wachten op de dag dat alles beter zal gaan, is onnozel. De tijd is nu, er is alleen maar dit moment…altijd!

Met de feestdagen in aantocht, merk ik aan mezelf dat ik naar het verleden terug wil grijpen. De gezellige decembermaand, waarin ik samen met René de voorbereidingen deed voor de Sinterklaas en kerstdagen. Maar hij is er niet meer en dat voelt als een groot gemis. Ik hoef nooit meer een etentje voor te bereiden zoals wij dat samen ooit deden. Er hoeven geen feestelijke boodschappen meer gedaan te worden, geen tafels mooi gedekt. Iets wat ik altijd leuk vond om te doen. Ik voel de pijn het meest wanneer ik de verhalen van andere hoor, over knusse familiedagen en gezellige kerstlichtjes aansteken in huis. Dan zie ik mezelf thuis komen in een donker, leeg en koud huis. Geen arm om je heen, geen praatje, niet meer kunnen lachen samen. Het huis waar ooit veel vrolijkheid en gelach vandaan kwam, een echt thuis waar de kinderen en kleinkinderen gezellig langs konden komen. Het is allemaal voorbij…🥺

Mijn tweede kerst zonder mijn lief 💔

Ik lach tegen iedereen die ik tegenkom, alles is oké…verzetten tegen wat is, het heeft geen enkele zin. Af en toe val ik nog steeds in dat diepe ravijn…en dan is het allemaal zwaar, ik klauter er ook wel uit, dan moet ik weer even bij zinnen komen. De neiging om me te verzetten tegen deze feestmaand is groot, maar ik probeer er toch in te berusten. Mijn gevecht tegen de tijd, houd me gevangen. Het komt vast wel weer goed, maar vandaag even niet. Vandaag verzet ik me en ik voel dat direct. Het is een gevecht die ik niet zal kunnen winnen. Ik zit gevangen in de tijd…💔

Liefs Yvonne 🌷