Het is donker, het regent en het is koud als ik mijn bed uitstap. Ik strompel nog wat slaapdronken naar de keuken en zet het koffieapparaat aan. Dat klinkt zo lekker vertrouwt, die koffie pruttel geluiden. Dat was iets wat René en ik samen gemeen hadden, geen ochtend begon bij ons zonder onze vertrouwde kop koffie. De hondjes lagen nog lekker te slapen. Charlie op René z’n kussen, dat is hij gaan doen, sinds René niet meer thuis is gekomen. En James, ‘papa’s kind’ zoals René hem altijd liefkozend noemde, is naar de huiskamer gegaan om op zijn eigen vertrouwde slaapplek te gaan liggen.De hondjes missen hem, net zoals ik.
Nog elke dag wordt ik wakker met een gevoel van leegte. Het fijne gezin wat ik eens had, dat is er niet meer. Achttien jaar geleden, ik weet het nog goed, kwamen wij in het huis wonen, mijn twee prachtige jongens, Mike en Jesse, René de liefde van mijn leven, ik , de hond een schotse collie Dennis en het konijn, die de grappige naam konijnemans kreeg. We hebben er fijn gewoond, natuurlijk zijn er in de jaren ook z’n ups en downs geweest, maar ja ook dat hoort erbij. Achtien jaar later… de jongens zijn de weide wereld ingetrokken en hebben nu hun eigen gezin / leven en we hebben zelfs al twee kleinkinderen Zane en Loan. De hond en het konijn zijn er oud geworden en we hebben nu zelfs twee andere hondjes na hun gekregen, James en Charlie. Dus alleen wij en de hondjes waren nog in het huis. Tot voor drie maanden terug, jij kwam niet meer thuis uit het ziekenhuis en mijn wereld, onze wereld stortte compleet in. Ik ben nog steeds in een shock! Opeens is het huis leeg en heeft het een totaal andere energie gekregen. De namen van ons vieren staat nog altijd op het naambordje op de deur, als bewijs van, hier woonde ons gezin.
Maar nu voelt het huis zo leeg en koud aan, met alleen ik en de hondjes als enige bewoners,ik die angstvallig probeert om een knusse indruk te creëren…het lukt me niet! Zou er misschien handboeken bestaan met…hoe kan je knus leven in je eentje? Tja… makkelijk is het niet, het zal nooit meer zo gezellig worden als het ooit was. En met de Sint en kerstdagen voor de deur, ik huiver alleen al bij de gedachte. Men zegt de pijn wordt minder, en de tijd heelt alle wonden, maar je partner verliezen waar je drieën dertig jaar mee samen was zal voor altijd een gemis, en een leegte blijven die je niet kan opvullen of ergens een plekje kan geven. Dat draag je altijd met je mee of je dat nu leuk vind of niet. Rouwen is vreselijk, maar ik ben bang dat dat de prijs is die we betalen voor ware liefde. Ik hou van jou Rene ❤️💙
Yvonne Hijnen ❤️
Wat een enorme emotionele roller coaster zijn de afgelopen 3 maanden voor jullie als gezin geweest😢💔
Maar weet je wat ik ook zie naast al het verdriet en de leegte?
Ik zie een zus die zo STERK is🙏🏻❤️
Een zus die ik eens zo bewonderde ( en nog hoor 😘) om d’r schilder talent😍
En die ik nu zo bewonder om de kracht die ze uitstraalt ondanks alle pijn en verdriet❤️🙏🏻
Ik ben zo ontzettend trots op jou❤️
Ik zie jou en de jongens ( en lieve schoondochters) die elkaar zo goed en liefdevol opvangen 🫶🏻
Wat zal René trots op zijn gezin zijn ❤️❤️❤️
Wat een super lief berichtje 🙏❤️ Dankjewel Aniet voor je hele lieve reactie 💕😘
Nu drie maanden verder en het is nog steeds onwerkelijk onbegrijpelijk en ik sta op de zijlijn ik had niet heel veel contact met René maar als we mekaar zagen was het altijd heel intens we Dede wel veel apps met elkaar en dat mis ik mijn ervaring Yvon ik kan me gewoon niet voorstellen hoe erg jij Mike en Jesse hem missen gezegd en geschreven Rob Egberts
Dankjewel voor je reactie Rob, dat waardeer ik heel erg 🙏🥰
Prachtig geschreven.. recht uit het hart..💔 sterkte.
Dankjewel Charmainne voor je lieve reactie 🙏🩷
Lieve Yvon,
Ik kom niet alleen
Ik moet je vertellen…
Hij is constant om je heen
Hij probeert je te bereiken
Via bloemen, vogels, eiken
Door zelfs tegen je zus te ‘zeiken’ 😜
Hij mist de lach om je (streep-) lippen
Zit je steeds tegen je aan te tikken;
“Kom op mijn lieve vrouw
Kom maar uit de rouw
Ik ben er altijd voor jou
In de ogen van onze kind’ren
Kun je mij steeds weer vinden
Ik ben de traan op je gezicht
De letters in dit gedicht
Ik ben de rimpels in het water
Het gelach en het geschater
Van de meeuwen
Om je heen
Het leven is zo mooi
Nog steeds
Heus
Het is niet slechts een leus
Lach, huil, schilder en geniet
Wees niet bang
Laat maar even los dat verdriet
Ik sla mijn armen om je heen
Voel maar
Ik laat je toch nooit alleen
Dat weet je toch
Na zoveel jaar
Ik blijf bij je, voel me maar
Herinnner onze goede tijden
Dat we de sterren van de hemel vrijde
Onze humor
De lol
Onze avonturen
Zullen eeuwig duren
Want de tijd
Is geen feit
Er is alleen maar eeuwigheid
In gedachten
Ben je daar
Bij mij
Ik bij jou
Jij bent en blijft
Mijn mooiste vrouw
En nu niet janken want daar krijg je hoofdpijn van
Je weet dat ik daar niet tegen kan
Doe vandaag
En iedere dag
Iets leuks
Iets raars
Iets nieuws
Want stapje voor stapje
Kom je dichter bij mij
Dus voel je niet verloren
Ik ben dichter bij je
Als ooit tevoren”
♡ Deze woorden vloeide onlangs uit mijn pen.
Ik hoop dat het een troost voor je is.
Ik vind je dapper en hou van jou lieve zus!!!
♡ dikke knuffel van Jos & Agnes
Hoi Ag, wat een super mooi en lief berichtje, dankjewel 🙏 😘
Ik wil je troosten maar voel jou pijn niet….
Ik ben verdrietig, maar voel jou verdriet niet…
Ik wil je gelukkig zien, maar geluk was samen zijn…
Zoveel wat ik als moeder voor je zou willen doen,
is je vasthouden en zeggen dat ik van je hou xxx
Dikke knuffel van je ma.
Ahh ma, wat prachtig geschreven, dankjewel voor je lieve woorden 🙏💕😘
Wat ontzettend knap dat u dit zo schrijft ❤️❤️ wij leven nog steeds met u /jullie mee liefs Stephanie Quentin en de kinderen
Lief van je…dankjewel Stephanie 💕
Heel mooi geschreven ❤️
Ook al hadden we al
Lange tijd geen contact raakt het mij enorm!
En denk ik best vaak aan jullie ❤️
Wel fijn dat jullie elkaar zo goed steunen ❤️❤️ in deze moeilijke tijd nog heel veel sterkte voor jullie allen liefs Stephanie
Dankjewel Stephanie voor je lieve reactie 🙏💕