Simpel leven

Zaterdag zes uur in de ochtend. De wekker hoef ik tegenwoordig niet meer te zetten, want ik wordt altijd rond dezelfde tijd wakker altijd rond een uur of zes. Het is vandaag zaterdag marktdag! Normaal gesproken stonden René en ik elke zaterdag rond acht á half negen al op de markt. We wilde wat minder spullen uit de supermarkt omdat we zo min mogelijk uit pakjes en zakjes wilde gaan eten. Dus elke zaterdag ochtend naar de grote markt in Rotterdam was een soort vaste gewoonte van ons geworden. We rende meestal direct op ons doel af, want we hadden zo onze vaste kraampjes waar we al onze waar kochten. Ze konden ons ( vooral René) al. De aardappels werden gehaald bij de aardappelen boer, tenminste zo noemde wij de man, omdat hij er zo traditioneel uitzag en alleen aardappels verkocht, die waren altijd zo lekker, je kent ze wel van die echte grote waar het klei nog aanzat. De man deed me aan de manier van praten en doen altijd een beetje aan mijn opa denken.

Daarna gingen we naar het kraampje van de olijven, noten, vijgen en de munt, lekker voor de thee straks. Uiteraard werd ook de groenten en fruitkraam niet overgeslagen. En liepen we steevast naar de kaasboer voor René z’n oude kaas want daar was hij dol op. En natuurlijk als laatste de Turkse bakker voor zijn aardappel pannenkoekjes, want die kon hij niet weerstaan. En ik kon het niet laten om elke week even bij een vintage kraampje te kijken want daar verkochten ze voor vier euro altijd van die leuke dingen.

René moest daar altijd om lachen, omdat ik elke week wel riep dat ik daar niets zou kopen want ja ik wilde tenslotte consuminderen en dan kon ik het toch weer niet laten, want ach voor die vier euro kon je toch niet zonder zitten. Soms gingen we ook nog weleens langs de groene passage die daar vlakbij zat en haalde ik wat gezonde items die je verder nergens anders kon krijgen.

Eénmaal weer thuis gekomen pakte ik de tassen uit en ging René toch nog even snel naar de supermarkt voor wat croissants en wat verse warme tijgerbolletjes. Even een ontbijtje halen voor mijn meissie riep hij dan altijd vrolijk. Ik moest altijd een beetje om zijn woord keuze lachen want wie zegt nog zo iets als je toch al drieëndertig jaar samen bent, ik noem dat ware liefde. Het zijn vaak die kleine dingen die iemand voor je over heeft die zoveel zegt over een persoon. En zo was René ook, altijd bereid om alles voor je te doen, en niet alleen voor mij, voor andere stond hij ook altijd klaar om te helpen.

En terwijl René de broodjes ging halen, dekte ik de keukentafel in onze gezellige warme keuken en zette ik een grote pot muntthee, René z’n favoriete thee.Ik perste een paar sinaasappelen en kookte de eieren, half hard , half zacht. Dat waren onze standaard zaterdag ochtenden. En zo hadden we dus nog genoeg tijd over om die dag leuke dingen te doen, want zoals René altijd zei’ vroeg begonnen is veel gewonnen’. Vaak gingen we dan nog even met de honden naar het strand, of we bezochten ergens een oud kasteel of museum, net waar we die dag zin in hadden en als we dan in de auto zaten dan zeiden we tegen elkaar wat hebben we het toch goed hé.

Die gedachten malen nu door mijn hoofd terwijl ik deze zaterdag ochtend om acht uur wandelend met de hondjes naar de begraafplaats loop. De realiteit is dat alle mooie dingen uiteindelijk voorbij zullen gaan, alles is vergankelijk, niets blijft voor altijd. Het enige wat overblijft is een mooie herinnering en in gedachten zeg ik ‘ wat hadden we het toch goed hé’.

Voor mij dus geen uitgebreid ontbijt meer op zaterdag, maar koffie, een cracker en mijn gedachten…! 💔

Yvonne Hijnen