Ik en mijn Ego

Het zoveelste weekend alleen! Ik krijg de neiging om te roepen ‘ oké nu is het mooi genoeg geweest, kom nu maar weer naar huis, het heeft weer lang genoeg geduurd’ maar het blijft akelig stil! Nou ja…dan maar weer even een wandeling gaan doen met de hondjes, dat geeft afleiding.

Er fiets een jongeman met een grote kerstboom, knullig vastgebonden op zijn bagagedrager voorbij. En verderop in de straat zijn wat mensen bezig de kerstverlichting op te hangen. Het geeft een gemoedelijke sfeer. Dit zou het weekend zijn geweest dat René en ik de kerst spullen uit de berging zou halen en het huis zouden hebben omgetoverd in een waar winter wonderland. De kerstliederen zouden uit de muziek boxen knallen en ik zou dan vrolijk de kerstboom optuigen. En natuurlijk moesten we ook dan weer even de driesprong (een tuincentrum) aandoen voor de motivatie omdat het daar elk jaar weer zo betoverend magisch uitzag. En natuurlijk kwamen we dan altijd thuis met de eerste zak oliebollen van het jaar en daar maakte ik dan een mok warme chocolademelk met vers geklopte slagroom bij. En zo luide we traditioneel elk jaar ons kerst seizoen in.

Hoe anders zal het dit jaar gaan! De weekenden zien er al maanden anders uit, en ik probeer uit alle macht net te doen of het huis nog steeds dat beetje warmte uitstraalt net als een paar maanden terug. Maar nee… vergeet het maar, het is alleen nog maar ik en mijn ego, meer is er niet. Een ego die door deze traumatische gebeurtenis in mijn leven, bijna in zijn geheel schijnt te zijn opgelost. Is dat een goed teken misschien?

Enkele maanden terug dacht ik nog heel trots dat ik alles zo goed voor elkaar had. Wij samen tegen de rest van de wereld en zo slecht deden we het toch niet…toch? Maar niets is minder waar… de realiteit kwam als een mokerslag binnen. Want nu ik in mijn eentje ben blijft er niet veel meer van die trots mijn ego over, ik voel me een stuk minder sterk als ik dacht. Mijn andere helft, de liefde van mijn leven is er plotseling niet meer. Ik had drieëndertig jaar lang toch teveel geleund op die hele sterke schouders, misschien wel iets teveel. Ik begon te lopen met gebogen schouders en met mijn hoofd hangend naar beneden, mijn leven was plotseling niet meer zo zeker als dat ik dacht. Alles is vanaf nu anders. dus vaarwel ego, het is tijd om te gaan.

Leren om het allemaal weer alleen te gaan doen en ook heel belangrijk om het alleen leuk en gezellig te vinden dat is een hele uitdaging. En die ego ach, die mag van mij voortaan wel weg blijven. De realiteit van het leven heeft me weer een stukje meer bewust gemaakt. Ik denk dat het universum tegen mij wilde zeggen…trots zijn… dat is enkel en alleen maar één grote illusie!

Yvonne Hijnen

De foto’s zijn allemaal nog gemaakt door René 🙏 behalve de kerstboom 🌲 die komt van unsplash.