Een eenzame reis

‘The hardest part of life is when the one who brought you the best memories become a memory.’

Alles komt goed schatje… dat is wat ik hem constant in mijn hoofd hoor zeggen. Over twee dagen is het voor mij een hele speciale dag, dan is het 02-02-2024 dan hadden wij ons vierdertig jaar samen zijn moeten vieren. Helaas heeft dat niet meer zo mogen zijn.Vierendertig jaar, zoveel gedachtes zoveel mooie momenten als in een flits gaan ze aan mij voorbij. Je bent al zo lang een heel belangrijk deel van mijn leven en dat zal altijd zo blijven. Het is dan ook niet te bevatten dat je er niet meer bent, dat ik je niet even kan aanraken of je kan bellen met je kan lachen of met je kan huilen. We zijn nu bijna een half jaar verder en ik mis je steeds meer. Vele kunnen het zich wel indenken hoe je je zou voelen, je moet doorgaan met je leven het een plekje geven want het leven gaat nu eenmaal verder. Maar alleen wie dit zelf ook heeft meegemaakt weet dat ‘het een plekje geven’ onzin is, want dit geef je geen plekje. Dit verlies is zoiets heftigs dat draag je de rest van je leven met je mee, je zal ermee moeten leren omgaan. Je partner verliezen is een hele eenzame reis.

Het begint al met die lege stoel aan de tafel waar ik elke dag naar moet kijken, de bank waar je altijd lag met een dekentje, die lege plek naast me in bed. Alleen de boodschappen doen die je zoveel jaren samen deed en het thuiskomen in dat ineens zo grote lege huis. Alleen naar onze favoriete serie of film kijken met wat lekkers op tafel. Op een mooie zonnige dag er alleen op uit trekken zonder jou naast me. Nooit meer om zes uur de auto inspringen om de zonsopgang op het strand te bekijken. Probleempjes die ik tegenkom in huis die alleen jij kan oplossen. Een heel inkomen wat compleet wegvalt. Geen auto meer hebben. De brieven en mails die nu nog steeds blijven binnenkomen aan jou geadresseerd. De lach en de gezelligheid het is gewoon allemaal weg.

Afgelopen week moest ik de laatste handtekening zetten voor het sluiten van de zakelijke bankrekening. RSR shiprepair, zijn trots dat hij al meer dan twintig jaar zijn eigen bedrijf had en met heel veel plezier gedaan heeft. Hij heeft daardoor vele landen kunnen bezoeken, zoals Engeland, Ireland, Duitsland, polen, Noorwegen, Denemarken, Finland, Zweden, Amerika, Israël, Oman, Saoedi Arabie, Nigeria,Frankrijk, Canarische eilanden, Abidjan ( Afrika) Oostenrijk, Italië , Zwitserland en ik vergeet er vast nog een paar. Maar goed, zoals je ziet het was een behoorlijk avontuurlijke man en ik heb best veel van hem geleerd. Zijn wens om met onze kleinkinderen kampeer avonturen te gaan beleven is er niet meer van gekomen. En dat doet pijn.

Plotseling is alles anders, plotseling moet je alles vragen wanneer je het zelf niet kan doen, voorheen deed hij dat voor je. Het leven is gewoon niet meer zo leuk als het was, de glans is verloren gegaan. Zo zouden wij deze zomer een roadtrip gaan maken, waarheen daar waren we nog niet over uit. Het moest of Frankrijk , Spanje worden of naar het Noorden de kant van Scandinavië. Voor iedereen gaat het leven verder en zo hoort het ook te gaan. Vakanties worden geboekt en spontaan met mij gedeeld. Maar ik voel niet anders dan een brok in mijn keel en de tranen die ik voel laat ik niet zien. Het idee dat ik dat nooit meer met mijn liefje zou gaan doen, dat doet heel veel pijn. Het zal nooit meer zo zijn als het was. Wat zal ik ze gaan missen, onze impulsieve vakanties en weekendjes. Het zijn nu hele mooie herinneringen geworden, die me ook erg verdrietig maken. Het verliezen van je partner, is hoe dan ook een eenzame reis. Een reis die niemand wil maken geloof me.

Yvonne Hijnen