Ik dacht ik deel even een klein stukje uit mijn leven van drie maanden geleden en een update van nu.
Drie maanden eerder…
Ik voel me alleen op de wereld. Het is een regenachtige zondagochtend in november. Buiten is het guur, het wegdek lag bezaait met geelrode bladeren en een enkele kastanje hier en daar. De grote indrukwekkende kastanje bomen gaven dit jaar weinig kastanjes, ik had er in andere jaren meer op de grond zien liggen. Met gebogen hoofd slenter ik met de honden door de straat, de honden snuffelend langs het grasperkje langs de weg. Met aan de linkerkant van de weg de garagebox van René, waar hij normaliter met grote regelmaat te vinden was om iets moois te maken voor ons huis of hij had weer een idee om wat moois in elkaar te timmeren voor onze kleinzoon. Die deur van de garage heb ik al drie maanden niet meer open gezien. Een wave van herinneringen zie ik voor mijn ogen voorbij gaan. En met een betraand gezicht loop ik snel door. Elke dag weer die confrontatie van een dichte garagedeur, wanneer ik met de honden buiten loop. René en ik hadden samen heel veel plannen, waar abrupt een einde aan is gekomen. En plotseling weet je niet meer wie je bent en hoe je je leven richting moet geven. Dat is zoiets geks. Hoe nu verder…
Hoe moet ik nu verder leven zonder de liefde van mijn leven, mijn steun en toeverlaat, mijn allerbeste vriend. Ik steek de sleutel in de deur en loop ons ooit zo knusse huis binnen. Het voelt koud en verlaten aan. Het geluk heeft ons verlaten, zo voelde dat…ik voel me alleen op de wereld. Maar ondanks alle ellende waar we nu inzitten, had ik voor mezelf besloten ik ga wat doen met René z’n foto apparatuur. Eerst wilde ik dat allemaal wegdoen, omdat ik dacht wat moet ik daar nou mee, in mijn eentje vind ik het helemaal niet leuk. Maar ik heb besloten om het allemaal te houden en alsof René het in mijn oor fluisterde, meis ga het zelf doen, dat kan jij.
Dus in nagedachtenis van mijn allerliefste, mijn allessie, probeer ik door te gaan en stap ik uit mijn comfort zone en uit mijn verdriet door mooie plaatjes te schieten en op mijn blog te plaatsen. Het verhaal van mijn leven door een lens weer gegeven. En telkens als ik de camera pak, zal ik René aan mijn zijde voelen, die me aanmoedigt, je doet het geweldig! En samen kunnen wij de wereld aan.
Nu gaan we even een stap verder in de tijd!
Zes maanden zonder jou…
Het leven gaat verder. Het huis is nog steeds erg leeg zonder jou. Gelukkig heb ik mijn emoties een stuk beter onder controle dan een paar maanden terug. Niet dat het verdriet minder is geworden want dat knaagt nog flink van binnen. Het heeft een flinke kras gekerfd op mijn ziel. Ik ben niet meer dezelfde als daarvoor. Er is iets in mij voorgoed veranderd. Ik kan mij nog steeds moeilijk concentreren en soms kan ik nog steeds overvallen worden door een wave van herinneringen die me ongelooflijk verdrietig maken. Maar gelukkig kan ik me meestal iets beter vermannen. De niets zeggende priet praat die ik voorheen met mensen had die zeggen me nu helemaal niets meer, vaak denk ik dan, waar gaat dit over, tijdverspilling om je zo druk te maken om niets. Voor mij is het leven anders geworden maar voor andere natuurlijk niet, dus logisch dat ze dat niet zo zien, dat deed ik voorheen ook niet. En weer andere denken dat je dit verdriet een plekje kan geven, maar dat is echt een achterhaald sprookje. Want 34 jaar met je grote liefde zijn en het dan een plekje geven is te makkelijk gedacht. Ik zal met het gemis moeten leren omgaan dat is zeker waar, ik heb namelijk geen andere keus, maar zulk verdriet zal altijd bij je blijven , altijd met je mee blijven lopen. Er is ook eens tegen me gezegd, ach je bent gelukkig nog jong… tja, ik neem ze niets kwalijk, maar dan denk ik wel, dit helpt me niet maar sommige weten niet beter.
Sommigen zeggen dat ik sterk ben, dat vindt ik zo lief, maar zo zie ik dat zelf helemaal niet. Van binnen ben ik gebroken heb ik donkere kringen onder mijn ogen van het huilen wat ik nog steeds elke dag doe… En mocht ik het voor het zeggen hebben, dan zou ik eerder keihard weggevlucht zijn want zoiets traumatisch meemaken kan je niet bedenken, ik ben nog steeds in een shock. Wel ben ik dankbaar voor alle steun en hulp die ik nog steeds elke dag krijg, dat vind ik echt hartverwarmend. Dat zorgt er ook voor dat ik nu een stuk beter in mijn vel zit. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar met elke dag een stapje vooruit prijs ik me al gelukkig. Overleven dat is wat ik momenteel doe en ik weet zeker dat René trots op me is …maar de strijd is nog niet gestreden!
Yvonne Hijnen
Lieve Yvon 🌸
Er zijn helaas geen woorden die wij kunnen zeggen die jouw pijn maar iets kunnen verlichten 🩷🙏🏻
De oh zulke mooie clichés die we altijd zo mooi vinden zijn niet meer voelbaar,we kennen ze allemaal maar in momenten van verdriet en pijn zeggen ze ons even helemaal niets meer en zijn het gewone letters op papier geworden.
Ik vind je inderdaad een sterke vrouw ❤️
Je laat je hart spreken,maakt niets mooier dan het is en je vult je creaties met hart en ziel,en dat is zo zichtbaar in alles wat je maak😍
Je bent in rouw en ondanks de trauma die daarbij kwam kijken
Zet je René z’n fotowerk voort 📷
Logisch dattie daarboven zo ontzettend aan het opscheppen is over je 🩷🙏🏻
Jij maakt deze reis zeker weten niet alleen,… René zal ALTIJD naast je blijven lopen 🌹❤️
Dankjewel Aniet,🙏 jouw steun is onbetaalbaar 🩷🩷🩷
Lieve Vonne, ik heb zojuist je laatste stukje gelezen en ben weer tot tranen geroerd.
Ik moet zo de deur uit, heb haast, maar er is één ding dat me te binnen valt en waarvan ik hoop dat het waard is om te delen.
Het viel jou op dat er dit jaar weinig kastanjes op de grond lagen.
Ik vind het heel bijzonder dat je oog erop viel. Houd je (camera-)blik gericht op “sporen” onderweg.
Weet je namelijk dat de kastanjeboom i.t.t. andere bomen slechts heel af en toe een Mastjaar heeft…
Dan voelt die dat ie iets onder z’n leden heeft en in de haast om (nog( vrucht te dragen, laat ie dan een overdreven hoeveelheid kastanjes los. Het is de enige boom die juist dan enorm productief is, omdat ie instinctief voelt dat ie het niet lang meer redt. Juist dán dropt ie nog snel zoveel mogelijk kastanjes voor het nageslacht…
Ik hoop niet dat ik je er verdriet mee doe, want dat is het tegenovergestelde van wat ik wil, maar bij het zien van de prachtige camera die René voor jou heeft nagelaten, lijkt hij je inderdaad een opdracht mee te geven voor jou en je (klein-)kinderen om zoveel mogelijk “kastanjes” vast te gaan leggen. Te zién!
Mooie dingen te zién, te registreren in je hart en deze daar zuinig te koesteren.
In navolging van zijn “natuur”, zijn karakter. Zijn “schoonheid”.
Je hebt a.h.w. van René een boodschap, een bevel ontvangen om, zoals hij dat graag gewild had, nog heel veel mooie herinneringen te gaan verzamelen.
In het zekere besef en vertrouwen dat juist jij daar oog voor hebt. Voor de schoonheid van die natuur.
Doe dat a.j.b.
Zó blijft René daar een wezenlijk onderdeel van uitmaken.
Je kunt dit trauma niet verwérken! Dát doe je met groenafval.
Wél verwéven…
Blijf René verweven met je (jullie) leven. Het instrument heeft hij je daartoe zèlf in je handen gegeven. Blijf kijken naar de mooie dingen in het leven door zijn oog, zijn kijker.
Dan zal het sprookje van jullie liefde tóch nog een bijzonder vervolg krijgen in het hier- en nú-maals. Hoezeer het gemis ook blijft. Totdat je hem weer terug ziet.
Het is misschien gek maar het is alsof ik hem nu voor jou kan horen zingen:
“Ach Margrietje, de rozen zullen bloeien, ook al zie je mij niet meer.
Door je tranen heen zal jij weet lachen, net zoals die laatste keer.
En al denk je, “dat komt nooit meer, dát komt nooit, nee nooit meer terug”, ach Margrietje, de rozen zullen bloeien en op een dag dan zie ik jou weer terug”
Laat het maar lente worden, Vonne. Ook in je hart. In dat lieve hart draag je René mee 🤎
Wat een ontroerend en lief bericht, dankjewel Deborah 🙏 🩷🩷🩷
Geen woorden
Die jou kunnen troosten
Geen tranen
Die ik voor je kan drogen
Niet voelen
Wat jij voelt….
Ik kan slechts sterrenstofjes naar je sturen ✨
En hopen dat je het zo nu en dan voelt.
Mijn hart gaat uit naar jou ♡
Heel veel liefs, Aggie
Dankjewel Ag 🙏 🥰 Wat een prachtig gedichtje heb je geschreven 🥰 ✨🥰✨🥰
Ik ken je niet maar je ‘verhaal’ ontroert me en zo ook de reacties.
Samen met René door de lens kijken naar al het moois.
Wat in je hart zit gaat nooit weg, is altijd bij je.
Dankjewel Hilde 🙏 🥰
Lieve Yvonne.
Ik ken jou niet, wel je zus waar ik via FB meerder keren contact mee heb.
Van haar kreeg ik ook jouw mooie werk doorgestuurd om te kunnen lezen.
Het raakte mij echt en lees in dit alles toch een sterke vrouw ondanks het
grote verdriet wat je nu is over komen. Wil dan ook het volgende aan je doorsturen!
BERICHTJE AAN JEZELF.
Ik wil je zeggen dat het goed is
je laten weten dat het mag
je mag trots zijn op jezelf
om kleine stapjes
elke dag.
Geef jezelf een schouderklopje
waardeer de dingen die je doet
je staat er iedere dag opnieuw
en je doet het echt heel goed.
Je wankelt
je vecht
en je valt soms
verliest soms
zelfs de moed.
Je staat op
je groeit
je huilt soms
maar echt…..
JE DOET HET GOED!!
Wens je veel liefs en sterkte
en kijk eens naar de sterretjes in het water als de zon erop schijnt.
Die sterretjes schijnen ook voor jouw.
AnneMarie.
Dankjewel Annemarie voor de steun en lieve woorden 🙏💕
Zo jammer dat er ineens woorden zijn veranderd.
In het voorstukje moet staan: “het ontroerde mij echt”
De regel…om kleine praktische dingen=om kleine stapjes.
en: Je wankelt
je vecht
je valt soms
verliest soms
zelfs de moed.