Het leven wacht niet, ook niet op jou…

Het leven stopt niet, als een razende trein dendert het leven maar door…de dag wordt nacht en weer dag en weer nacht en zo als maar verder…Het houdt maar niet op. Waarom wacht het leven niet op me? Waarom staat het ook niet stil, net als ik nog steeds stil staat bij die afschuwelijke dag van zestien augustus 2023. Maar nee… alles draait nog steeds door alsof er niets gebeurd is. Is dat dan het wiel van het leven waar men weleens over spreekt? Waar de één opstapt, stapt de ander weer af ( leven en dood ) en het wiel draait eeuwig door, dat zal nooit stoppen, voor niemand. Wat is dan het doel van dit alles. Wat gebeurt er eigenlijk als we alle lagen weghalen, ons masker afdoen. Wie ben ik dan eigenlijk en wie is dat masker dan? We zijn dus met z’n tweeën het masker en ik. Het masker is voor de buitenwereld en het vonkje energie (‘waaruit we allemaal bestaan’) wat voorheen bij mij vooral straalde is nu flink afgenomen , dat is dus mijn binnenwereld. Uiteindelijk zullen we allemaal op een gegeven moment weer terug gaan naar waar het allemaal begon, die bron van energie.

Ons leven, mijn leven speelt zich grotendeels af aan de oppervlakte, het lijkt net of we heel wat zijn. We hebben geld, een belangrijke baan, mooie bezittingen of interessante titels, we doen mooie dingen voor mens en dier, we zijn soms positief maar ook soms negatief. Maar wanneer we het onvermijdelijke tegenkomen…dan pas zullen we op zoek gaan naar ons eigenlijke doel van het bestaan. Zolang alles goed loopt in het leven dan vinden we het wel best zo. Dit gaat veel dieper, het raakt je ziel. Het is net een puzzel die je maar niet weet op te lossen, met ontelbaar veel puzzelstukjes. Maar één ding daar ben ik wel achter. Het leven stopt niet, het wacht niet op je , ook niet op mij. Al doe ik nog zo mijn best en blijf ik heel koppig als een ezel stilstaan! Alles gaat gewoon verder of ik het nou leuk vind of niet. Dus heel langzaam sjok ik maar weer achter het leven aan, ik moet wel, meegesleurd door iedereen die van me houd, ze willen dat ik verder ga.

Het leven, het universum onze aarde een eeuwig draaiende blauwe bol, een leerschool die ons leert meer te weten te komen over onszelf, en ons zo af en toe dwingt meer de diepte in te gaan. Intelligente mensen zijn er genoeg op de wereld, maar wijsheid is nu meer en meer nodig.

Maar ooit zal het me gaan lukken om die puzzel met ontelbare stukjes af te krijgen, en misschien, heel misschien wordt ik zelfs wat wijzer, wanneer de tijd rijp is. Wie weet zal ik dan ooit weer een beetje meer gaan stralen, als de zon me weer wat vaker toelacht.

Yvonne Hijnen