Het is weer lente…

Bij het wakker worden, zie ik de zonnestralen door het gordijn als twinkelende gouden strepen op mijn oud roze geverfde muur glinsteren. Ik wrijf wat in mijn ogen en strek mijn armen uit naar de kussen naast me…oh ja… de realiteit begint weer tot me door te dringen… je bent er niet meer! Even weer die brok in mijn keel, en de tranen voel ik weer naar boven komen, maar ik verman me. Ik hoor het getrippel van de hondenpootjes in de woonkamer. De hondjes wachten iets wat ongeduldig op hun eten. Meestal liggen ze nog lui op bed, maar vandaag duurde het ze te lang en waren ze alvast naar de woonkamer gelopen. Waarschijnlijk om te kijken of hun eet bakjes al gevuld waren. Nou ja, je snapt het al, tijd om op te staan. En ik moest opschieten, want Jesse staat om negen uur voor de deur, want we gaan vandaag naar Jane Goodall. Een prachtige tentoonstelling en documentaire speelt vandaag in het Omniversum bioscoop in Den Haag.

Jane Goodall, dit jaar wordt ze negentig jaar en nog steeds even strijdlustig als altijd. In 2019 mocht ik een lezing van haar bijwonen samen met René in Den Bosch. Vandaag bezoek ik een tentoonstelling en documentaire in het Museon Omniversum samen met Jesse.

Jane Goodall een vrouw die vele mensen inspireert met haar zachtaardige voorkomen en strijdlustige karakter. Een grote doorzetster die je hoop geeft in situaties die bijna iedereen al heeft opgegeven. Een natuurliefhebster die grootse dingen voor elkaar heeft gekregen met al haar onderzoek, inzet en lezingen die ze geeft over heel de wereld. Mij heeft ze in ieder geval altijd geïnspireerd met haar mooie verhalen, boeken, documentaires en lezingen.

Ik had me die zondag dus best goed vermaakt. De kinderen zijn geweldig en steunen me nog steeds dagelijks en daar ben ik dankbaar voor. Zeker nu de dagen weer wat langer worden en het zonnetje meer gaat schijnen en de vogels vrolijk hun mooiste lied fluiten. Het is namelijk erg dubbel, want ondanks dat ik gek ben op de lente, maakt het me ook verdrietig. Want in de lente was het de bedoeling om weer lekker samen te gaan camperen, we wilden dit jaar zelfs een wat grotere tent gaan kopen. Herinneringen komen en gaan. René wist alles zo gezellig te maken, altijd in voor een grap, want het was af en toe net een groot kind. Ik mis zijn vrolijkheid ontzettend. Zijn, alles komt altijd goed mentaliteit en zijn avontuurlijke karakter. Er gebeurde altijd wel iets leuks, geks of grappigs. Zoals die keer dat je plotseling je auto langs de kant zette omdat je een beeld van Laurel & Hardy zag en je daarmee op de foto wilde hihi Of dat we even serieus op de foto moesten, waarna je weer iets geks tegen me zei en ik niet meer bij kwam van het lachen.

Opnieuw het geluk vinden, het blijft een moeilijke opgave, maar wetende dat jij ( René) niet zou willen dat wij bij de pakken zouden gaan neer zitten en dat je altijd vrolijk en positief was, ondanks ook de moeilijke momenten in je leven, zetten we door! Je was het kind in jezelf dan ook nooit verloren. Ook had je een levendige verbeeldingskracht en droomde je vaak over nieuwe toekomstige avonturen. Deze quote van Walt Disney vindt ik dan ook één die jij zelf geschreven zou kunnen hebben.

‘ Thats the real trouble with the world, too many people grow up. Laughter is timeless ,imagination has no age, and dreams are forever.’‘ -Walt Disney

Het is en blijft een grote leegte die je achter laat, maar we houden vol en blijven ons best doen om weer gelukkig te worden.

Yvonne Hijnen