Weekend

Zaterdag bak ik brood. Bijna dagelijks ben ik erg vroeg wakker. Ik hoef er mijn wekker niet voor te zetten. Dus wat doe je dan, je bakt brood! Althans, dat doe ik dan ook elke zaterdagochtend. Ik heb een broodbakmachine. Dus die hoef je alleen maar te vullen met het juiste meel, gist, water en bakkerszout en hup de machine in, want die doet het werk. Daarna zet ik mijn vertrouwde pot met koffie en duik nog even terug mijn bed in om daar mijn koffie op te drinken en even wakker te worden. Ondertussen is het vijf uur, echte bakkerstijden dus. Behalve dan dat ik het brood niet zelf hoeft te kneden en de oven er niet eens voor aan hoeft. Gemak dient de mens zullen we maar denken.

Mijn weekenden zien er tegenwoordig anders uit dan vroeger. Het brood bakken deed ik ook wel toen René er nog was hoor, maar voor de rest is alles anders geworden. De weekenden waren voor ons echt heilig. Dan bedachten we de leukste uitstapjes. We hadden altijd wel iets leuks te doen. En zelfs als we door slecht weer aan huis gekluisterd waren dan nog bedachten we wat om het gezellig te maken. Soms keken we samen een film met een deken op de bank. Of René ging gezellig kokerellen en stond dan uren in de keuken zijn best te doen om wat lekkers voor ons te maken, met op de achtergrond natuurlijk muziek van Elvis Presley. Of de kinderen werden uitgenodigd om zijn geliefde roti te komen eten. Maar ook zijn zelfgemaakte pizza’s en gehaktballen waren een hit! Nee ons vervelen daar deden we niet aan.

Goh, wat mis ik hem verschrikkelijk! De gezelligheid die ik zo vertrouwd was, die is er niet meer. Soms wanneer ik in de voorraad kast moet zijn om iets te pakken en daar nog steeds zijn laatste nul punt nul biertjes ziet staan of de roti-kruiden die nooit meer gebruikt zullen worden, dan voel ik de tranen over mijn wangen stromen. Het verdriet komt in golven elke keer weer voorbij. Mijn leven is nu toch wel een heel stuk eenzamer geworden. En ondanks alle lieve hulp die ik van alle kanten nog steeds krijg zal ik het uiteindelijk toch alleen moeten doen. Niemand kan het lege gevoel of de herinneringen van driëndertig jaar samen zijn weg kunnen halen. En aan de andere kant, het alleen zijn heb ik nu ook wel nodig, want ik moet heel veel verwerken en dat doe ik het liefst alleen.

‘De wereld is wonderlijk leeg zonder jou er staat maar zo weinig nog in. En wat is het nut van een Linde laan, als wij er samen niet langs kunnen gaan.‘

Een stukje tekst uit de musical Annie M.G Smidt ‘ Zonder jou’ van Simone Kleinsma

Deze blog is voor mij een grote steun, om alles een beetje van me af te kunnen schrijven. Want ondanks dat we alweer bijna acht maanden verder zijn en het leven gewoon zijn gangetje weer gaat, blijft het voor mij alsof het allemaal gisteren is gebeurt. Het leven gaat me niet meer met rust laten. Wen er maar aan Yvon! En ondanks dat ik met een groot verdriet rondloop, lach ik weer en bak ik gewoon weer brood. En met pasen zit ik gewoon weer bij de kids aan de ontbijttafel pasen te vieren. En René, die zou niet anders gewild hebben, want gevoelsmatig zit hij er gewoon bij. Dat kan ook niet anders want hij hoort bij ons en hij zit voor altijd in ons hart 🩷

Liefs Yvonne 🌷