Plotseling komt het besef weer even binnen…je bent alleen! Geen arm meer om je heen wanneer je je even niet lekker voelt. Geen schouder meer om tegen aan te leunen. Geen schaterlachen meer om gekke momenten. Geen taart meer bakken om samen van te genieten. Geen wandelingen meer in de avonduren. Geen ritjes meer met de auto naar het tuincentrum. Nooit meer samen klussen in huis. Geen rommelmarkten meer afstruinen. Geen voeten meer die gemasseerd worden onder goede tijden. Geen verhalen meer aanhoren over het werk. Geen Max Verstappen meer op zondag. Geen hondjes meer voor mij uitlaten. Geen vakanties meer om naar uit te kijken.
Alweer acht maanden alleen…! De realiteit van mijn leven komt opeens weer even binnen. In mijn eentje ouder worden voelt niet fijn. Ik had het me zo heel anders voorgesteld. Ik zag ons zelf wel zitten, als twee oudjes samen op een bankje in het park , ik nog steeds giechelend om jou stomme grapjes. Hoelang zal ik nog mee gaan. Niemand kan het zeggen. Misschien een dag, een jaar of misschien nog wel twintig jaar. We hebben het niet voor het kiezen. Op zo’n moment realiseer je je wel, je bent nu echt alleen. Vandaag heb ik een appeltaart gebakken, het hele huis rook heerlijk. Maar ja…er samen van genieten dat is er niet meer bij. Het is gek, je weet dat dit ook bij het leven hoort, maar nooit sta je er bij stil dat het je kan overkomen en misschien gelukkig maar. Ik merk nu wel dat het meer en meer mijn eigen verdriet aan het worden is. De shock is er voor de buitenwereld wel een beetje vanaf. En als iemand vraagt hoe gaat het, dan zeg ik…ja wel goed hoor. Anders blijf je toch maar in herhaling vallen. Wat valt er eigelijk nog meer over te zeggen. Ik mis hem gewoon en meer kan ik er niet van maken. Ook gedraag ik me weer een beetje als vanouds. Ik kan zelfs af en toe weer wat lachen of gek doen. En ik begin ook weer oog te krijgen voor andere mensen en hun verhalen. Dat was ik compleet kwijt. Ik heb zo erg in mijn eigen bubbel geleefd de afgelopen maanden, dat ik alles wat er om heen gebeurde of wat mensen me vertelde langs me heen ging. Er was geen ruimte voor in mijn hoofd, maar ik merk nu aan mezelf dat het me weer iets beter lukt om meer aandacht te besteden aan andere, inplaats van in mezelf gekeerd te zijn. En daar ben ik wel blij om. Ik haal hem er toch niet mee terug, dus ik kan maar beter gewoon doorgaan met leven. Maar kan het leven nog wel leuk worden zonder mijn liefje en beste vriend aan mijn zij?
Want constant wordt ik op onverwachte momenten overvallen door een herinnering die opeens voorbij komt, die mij dan weer meesleurt in een poel van verdriet. Een gebroken hart is misschien best nog wel te lijmen en te repareren zullen we maar zeggen, maar het zal nooit meer hetzelfde worden zoals het ooit was. Het alleen ouder worden, soms overvalt me opeens een eenzaam toekomst beeld, zal het ooit gaan wennen? Zal ik ooit die leegte zelf weer kunnen opvullen? Houden van… het is en blijft een wonderlijk iets 💕
Liefs Yvonne 🌷
❤️🙏🏻❤️🙏🏻❤️
😘 💕
Ondanks dat de wereld weer doordraait
Dat ieder’s leventje weer voort gaat
Denken we vaak aan jou
Hoe gaat het nou?
We kunnen proberen
Iets opbeurends te zeggen
Maar we willen ook niet dat je je steeds hoeft uit te leggen
Woorden..
Soms zijn ze overbodig
Soms schieten ze te kort
Soms ook wel heel hard nodig
Jouw realiteit is een angst voor velen
Toch mag je nooit vergeten
Dat je altijd in onze gedachte bent.
Een hele dikke knuffel ♡
Dankjewel Ag 🙏 💕 Dat het leven gewoon verder gaat, dat is maar goed ook, want het zou niet goed zijn als we stil blijven staan, hoe moeilijk dat soms ook is 🥰 Voor diegene die er middenin zit blijft het een rollercoaster van emoties, maar zo is het nu eenmaal. Het is een realiteit waar niemand aan kan ontsnappen. Een hele dikke kus terug 😘🩷
Blog-Brief ✍
Het is 05:05 en ik word wakker om te plassen.
Iets wat mij vaker gebeurd op dit soort vroege uurjes sinds ik ‘een dagje ouder word’.
Soms kan ik dan niet meer slapen en dan laat ik mijn gedachten ‘stromen’.
Of ik luister naar 1 van mijn ‘goeroes’ (zoals ik ze voor mijn gemak meestal gekscherend noem maar die geen ‘goeroes beweren of pogen te zijn overigens)
Eigenlijk zijn ze mijn ‘motivators’ of ‘inspiratiebronnen’.
Mijn voornaamste bronnen zijn o.a; Eckhart Tolle, Joe Dispenza, Wayne Dyer, Mooji, Bruce Lipton, Bashar, Dolores Cannon….
Zooo dat zijn er aardig wat overigens 😜
Helpen mij te blijven herinneren aan mijn Aardse doel en opdracht hier (grotendeels dragen ze allen dezelfde boodschap uit: “Living Your Highest Self”.
Ze zorgen ervoor dat ik mij niet verlies in het spel dat leven heet.
Het klinkt zo simpel “leven vanuit je hart en je passie volgen”…
Maar oh,oh,oh…..wat maken wij mensen ons leven soms zwaar en moeilijk! 🙈
Hierover kan ik al hele boeken mee vullen.
Maar daar wil ik nu niet heen.
Gisteravond voor het slapen gaan besloot ik nog even te kijken op mijn zus Yvonne haar blog.
Via haar blog houdt ze ons (haar fans 😅) op de hoogte van haar leven na…..ja na wat?……na haar dood zou ik bijna willen zeggen.
Want na de dood van René (haar man, vriend, steun en toeverlaat) stierf er ongetwijfeld een deel van haar met hem mee.
Ze moet zichzelf opnieuw leren kennen in een andere Aardse rol.
Alsof het leven na de ‘gewone’ overgang niet al zwaar genoeg is!!!
Ze is jaren uit mijn leven geweest.
Omdat wij beide het leven op ons eigen manier moesten verkennen.
Maar onlosmakend blijf je altijd met elkaar verbonden. ♡
Ik lees haar blog en haar pijn raakt mij diep. Toch ‘slaat’ ze zich er ‘goed’ doorheen. Niet omdat ze zo sterk is (zoals ze zelf zegt) maar omdat ze niet anders kan.
En omdat ze heus wel weet op zielsbewust niveau dat dit kennelijk de afspraak was tussen haar en René….maar op menselijk vlak blijft het een fokking moeilijk proces!!!
Ik kan het me zo goed voorstellen omdat zij 1 van mijn grootste angsten leeft.🙈
Maar daar troost ik haar niet mee.
De mensen om haar heen kunnen van alles proberen om haar te steunen, te ontzien, te adviseren en te begrijpen maar de pijn kunnen we haar niet ontnemen.
Dat hoeft ook niet.
Ze is haar eigen goeroe.
Maar op vele momenten is zij dus daar….in mijn gedachten….
En probeer ik haar wat liefde en kracht te sturen via het onzichtbare lijntje.
Zoals ‘nu’ om 05:05!✨💖✨
Tja ook zoiets als de tijd. ⏰
Opvallend is dat dubbele getallen de laatste ‘bijzondere jaren’ dagelijks deel uitmaken van mijn leven.
Synchronisiteit ten top!
Ik zoek de betekenissen ervan al lang niet meer op.
Ik zie het als een communicatie middel tussen mij en de ongeziene wereld…
Als een soort boodschap:
‘I got your back’ ( klinkt in ’t engels net iets beter 😅) of ‘ Your on the right track’!!!
Want tijd is slechts een illussie.
Op de rotonde hier in Winschoten waar wij vaak langs rijden staan 2 zinnen op een ‘huisje’ geklad die mij direct opvielen toen wij hier in Grunn (inmiddels 4 jaar geleden) op zoek naar een voor ons passend huisje voor het eerst langs reden;
*Alles is Tijdelijk*
en
*Kom, laten we onszelf zijn*
En deze 2 ogenschijnlijke ‘simpele’ zinnen, raakte bij mij een snaar.🎻
Een gevoel van (h)erkenning.
Want het leven is AL-TIJD en het enige wat er toe doet is je WARE ZELF te zijn. 😇
Zodra je dat doet, volg je je pad.
Het leven kan zo simpel zijn maar we maken het ons vaak veel te moeilijk.
‘Throw away your ‘garbage’ zoals Dolores Cannon altijd zegt.
‘Live your highest passion without expectation of the outcome’ zegt Bashar op zijn eigenwijze toon.
Leef NU is de lijfspreuk van Eckhart….
Het is ongetwijfeld allemaal waar…
Maar toch maak ik het mij regelmatig toch weer ff te moeilijk wanneer ik weer teveel in mijn Aardse rol fungeer vol ingestampte schuld, schaamte, ego, en andere opgestapelde indoctrinaties.
En soms vraag ik mijzelf hardop af;
“Heeft Eckhart nou nooit eens een dag dat hij het eventjes niet meer ziet zitten?”
Waarop Jos vrolijk mijn ‘gedachten’ beantwoord met:
“Tuurlijk wel,….. maar dan kijkt hij even op zijn bankrekening en dan is alles weer goed” 😂
In de stilte van de vroege ochtend komen de mooiste en eerlijke verhalen naar boven. Een blog brief🥰 maar wouw 😍, wat heb je dat weer mooi verwoord Aggie. 🙏💕 ✨🩷✨🩷
♡