Alleen op pad met mijn camera

Het is nog donker, wanneer ik mijn bed uitstap. Nog slaperig loop ik naar de keuken en zet de koffiepot vast aan. Daarna snel de douche in, aankleden en de hondjes eten geven voordat ik ze uitlaat. Vrij van honden uitlaten, dat ben ik niet meer. Het is nu elke ochtend vroeg je bed uit en naar buiten. Dat was natuurlijk anders toen René er nog was. Dan kon ik vaak nog even blijven liggen en rustig op gang komen om te genieten van de vroege morgen. En in het weekend zorgde René ook vaak nog voor een heerlijk ontbijt. Croissants, verse jus en een gekookt eitje waren geen uitzondering. Wat mis ik die ochtenden in het weekend. Je neemt alles vaak zo als vanzelfsprekend, zonder na te denken, denk je dat dit altijd zo zal zijn, maar wat een shock als het plotseling allemaal van de ene op de andere dag allemaal voorbij is.

Wat ga ik vandaag nu eens doen. Het weer ziet er mooi uit. Het is pinkster zondag. Verleden week zondag was het moederdag en hoewel ik er tegenop zag, was het een hele mooie dag geworden en voelde ik me wonderwel erg goed. Ik genoot van de kids en klein kids. Nu is het pinksterweekend en dan gaan mijn gedachten toch naar, wat hadden René en ik dit weekend samen gedaan. Nou sowieso de auto gepakt en lekker op pad saampies. Koffietje mee, zoals we altijd gekscherend tegen elkaar zeiden. Dan pakten ik de thermoskan, maakte wat broodjes, hondjes mee in de auto en we reden het avontuur tegemoet. We zien wel waar we uitkomen, was altijd wel een beetje ons motto. We kwamen dan altijd op de meest bijzondere plekken. Hoe anders is het nu, ik heb geen rijbewijs en geen auto, dus heel erg ver zal ik niet komen met de hondjes. En wanneer er een heel inkomen is weggevallen, kan je je wel voorstellen dat je je ook geen extra dingen meer kan permitteren.

Het leven is niet meer hetzelfde. Ik besluit naar de begraafplaats te gaan. Dit keer zonder hondjes maar met mijn camera. Laatst zag ik er een vos lopen. Ik kon er nog net een filmpje van maken met mijn telefoon, maar de honden rukte aan mijn arm en daardoor liet ik bijna de telefoon vallen dus helaas niet zulke hele mooie opnames. Ik hoopte de vos weer te zien vandaag, maar dan zonder de honden en met mijn fototoestel. En natuurlijk met een thermoskan koffie om even bij René te zitten en in gedachten even met hem te praten. Even koffietje doen, zei ik tegen hem en ik moest zelfs even glimlachen toen ik aan onze koffie momentjes dacht. Ik mis je zo erg, ik zou zo graag weer even tegen je aan willen kruipen en dat jij dan zegt, dat alles wel weer goed komt zoals je altijd deed. Jij kon me altijd zo geruststellen wanneer ik me weer eens angstig of onzeker voelde. Of gewoon een gezellig kletspraatje en jij altijd weer een maffe opmerking over iets maakte, dan lag ik compleet in een deuk van het lachen. Weet je, een gebroken hart, het bestaat echt, want die heb ik namelijk. Wie heeft dat in hemelsnaam verzonnen…de dood! Je moet leren om bewust te worden… oké dat is me gelukt en hoe! Ik weet nu in ieder geval dat alles een keer voorbij zal gaan en dat niets hetzelfde blijft, dus bereid je goed voor, als dat al mogelijk is. Maar ook dat je niets als vanzelfsprekend moet nemen dat is zeker waar! En dat er een leven voor René, en een leven na René is, en ook die zie je niet aankomen. Die zal je waarschijnlijk ook alleen kunnen begrijpen als het je is overkomen.

Soms dan ben ik boos, maar ik weet niet eens op wie, maar dat schijnt allemaal bij het rouwproces te horen. En dan sleep ik me maar weer door de dag. soms denk ik ook dat mijn automatische piloot dagelijks aanstaat, want ik doe alles feilloos wat ik moet doen. Ik was mijn kleding, ik stofzuig mijn huis, geef de planten water, kook heel gezond voor mezelf. Eigelijk doe ik alles perfect goed, zoals het hoort. Maar soms vraag ik me ook weleens af, ben ik dat die dat doet of staat gewoon de automatische piloot aan.

Tja… het zal er allemaal wel bijhoren. Ik leef en soms lach ik en dan huil ik weer en soms ben ik boos, boos op het leven. Vandaag ga ik foto’s maken, alleen met mijn camera. Misschien vindt ik wat troost in de mooie natuur waar ik zo van hou. Het liefst liep ik nu samen met René hand in hand, tegen elkaar zeggend…wat hebben we het toch goed hé 🩷 maar die tijd is helaas voorbij!

Liefs Yvonne🌷