Een stapje terug doen

Donkere wolken hangen dreigend in de lucht. Het is vandaag vijf juli en volop zomer. Hoewel we er nog niet heel veel van merken want het regent dit jaar veel en vaak. Een grote pot thee met verse rooibos staat op de keukentafel te dampen. Het theelichtje onder de glazen theepot heeft iets knus. Laat ik nou net een heerlijk warm brood uit de broodbak machine halen. Het huis ruikt naar een heuse bakkerij. Ik snijd een flinke plak van het nog warme brood en pak de aardbeienjam, de kaas en de roomboter uit de ijskast. Dit zijn de broodnodige verwen momentjes die ik soms echt nodig heb.

Daarna dek ik voor mezelf de tafel. Eén bord, één mes en één theemok… dat blijft een treurig gezicht. Terwijl ik wat aan het mijmeren ben komt Charlie naar me toe en leg zijn kop op mijn been, alsof hij wil zeggen, ik weet het…ik mis hem ook. Maar daarna komt James met een speeltje in zijn bek en kijkt me vrolijk kwispelend aan. Dat zet me dan weer even met mijn beide benen op de grond. Wat ben ik blij met die twee kanjers van honden, ze weten je altijd weer op het juiste moment op te beuren.

Elf maanden ben ik nu alleen en wennen doet het nooit, maar ik weet ook dat ik er alles aan moet doen om steeds meer een beetje sterker te worden. Stapje voor stapje ga ik vooruit en dan val ik ook wel weer even terug om vervolgens weer op te staan. Het trauma zie ik nog elke dag voor mijn ogen gebeuren, de klap van de val zit nog steeds in mijn hoofd. Of ik dat trauma ooit kwijt zal gaan raken, dat vraag ik mij af.

Elke week loop ik met de hondjes naar de begraafplaats, dan maak ik het een beetje netjes , drink een bakje koffie die ik in een thermoskan mee hebt genomen en praat even met hem. Het geeft je toch een beetje troost, ook al weet ik dat hij daar helemaal niet is en gewoon weer met me mee naar huis loopt. Iedereen rouwt op zijn eigen manier en dat is goed. Er is geen goede of foute manier, alles is goed waar jij je goed bij voelt.

Ik ben er nu wel aan toe om iets minder te gaan delen over mijn rouwproces en proberen om ook weer de andere dingen in het leven te gaan oppakken. Gewoon de dingen doen die ik leuk vindt. Iets minder zichtbaar zijn voor de buitenwereld en het verdriet wat voor mezelf houden. Het is nu tijd om een stapje verder te gaan. Ik las ergens een heel mooi stukje over rouwen, en zo waar!

” We don’t know what grief is until we feel it. No one understands the pain of saying goodbye to someone forever, only when they have to go through it. When grief belongs to someone else, it’s never possible to understand it until you have your own.” -Jemina Ferreira –

En dat is zo waar. Ik ben er nu wel achter, dat niemand je pijn weg kan nemen, dat je niet te troosten bent en dat je heel erg verandert als mens. Je bent niet meer hetzelfde als daarvoor. Er is nu zoiets als je leven voor René en je leven na René en die wordt nooit meer zoals het ooit was. Nog een stukje wat ik ergens las en ook weer zo waar.

“ Grief is like living two lives. One is where you pretend that everything is alright, and the other is where your heart silently scream in pain.

Helaas is dit iets wat we allemaal ooit in ons leven zullen gaan meemaken, hoe hartverscheurend het ook is. Je erop voorbereiden gaat niet, je zal het moeten ondergaan, dwars door al het verdriet heen er is geen andere optie. Dat je er sterker door wordt dat is zeker waar, hoewel ik daar eerst niets van wilde weten, maar het is toch echt zo.

Ik hoop voor iedereen die in een zelfde soort situatie zit als ik, waarin je je geliefde voor altijd zal moet missen een klein beetje kracht kan halen uit de verhalen op dit blog. Ik wil ook iedereen heel erg bedanken voor al de mooie lieve en zorgzame berichtjes die ik het afgelopen jaar hebt ontvangen. Die hebben mij heel veel kracht gegeven.

Verder hoop ik binnenkort de inspiratie te krijgen om met andere verhalen te komen, maar dat moet ik nog wel even afwachten hoe dat verder gaat. Lieve mensen heel veel dank voor alles.

Liefs Yvonne 🌷

De foto’s zijn gemaakt door Jesse Berkhof