Het dagboek van iemand die rouwt

En dan ben je ineens 60 jaar! Toen René plotseling overleed was hij net de week ervoor 60 geworden en ik was nog 58 jaar en zou twee weken later 59 worden. Voor mijn gevoel ben ik gewoon een heel jaar kwijt. Alsof ik in een soort roes leef, ik heb gewoon een jaar overgeslagen. Ik ben van 58 naar 60 gesprongen zo voelt het. Welkom in de wereld van een rouwende weduwe!

En dan dat gevreesde woord…weduwe…het staat me niet aan, daar heb ik dus he-le-maal niets mee! Maar goed wie wel!

Het tweede jaar van mijn rouw proces is dus begonnen. En voor een boel mensen zou je nu dus weer langzaam aan normaal mogen worden. Dan heb je 33 jaar lief en leed met elkaar gedeeld en dan zou je in een jaar tijd weer gewoon de oude moeten zijn. Ik zou zeggen, probeer het maar eens, kijken of het je lukt, dan kan je het mij ook leren, want mij is het niet gelukt. En dat werkt zo ook helemaal niet, want de oude jij ga je nooit meer worden, dat is een illusie. Wat wel gebeurt is, dat je het leven anders gaat zien, de roze bril wordt afgezet en de vergankelijkheid van het leven wordt nu pas echt gevoeld. Dat is wat er bij mij dus echt ingehakt heeft. Dat niets blijvend is, dat alles op een gegeven moment zal veranderen. Een keiharde waarheid die alle mensen te wachten staat op de één of ander moment in hun leven. Ik ben niet de enige met zulk heftig verdriet. En dat zie ik nu pas in, nu ik wekelijks naar de begraafplaats loop.

Het leert je om nederig te zijn, maar ook om dankbaar te zijn met wie je nog wel dichtbij je hebt. Het leven wat ik met René had dat ga ik nooit meer terug krijgen, dat is voorbij. En terwijl ik dit schrijf, voel ik de tranen weer stromen, want het raakt me in het diepste van mijn ziel. Hij is weg, voorgoed en komt nooit meer terug! Ik ben nu alleen en dat is een hard gelach, want wat had ik onze oude dag anders gezien. Maar niemand weet wat de toekomst brengt, ook ik niet.

Rouwen…het doet wat met je, het veranderd je voorgoed. Compleet gelukkig dat zal ik nooit meer zijn, ik zal het moeten doen met 50% gelukkig en 50% procent ongelukkig zijn vrees ik. Die lege plek zal altijd gevoeld worden en die zal nooit meer weg gaan, dat is de realiteit en daar zal ik het mee moeten doen!

Het tweede jaar zonder mijn lief is begonnen 🥺💔

In an other Universe…you never died and we’re sitting at the table across from each other writing the grocery list. 🥰

Liefs Yvonne 🌷

De foto van de bij is nog gemaakt door René met een macrolens 🩷

De prachtige kaart is gemaakt door Sophia Lima 🥰