Een nieuw leven…

De imposante kastanjebomen naast mijn huis luiden zoals elk jaar de herfst weer in. Het laten vallen van de vele kastanjes is elk jaar weer een prachtig gezicht. In die negentien jaar dat ik daar loop heb ik er gelukkig nooit ééntje op mijn hoofd gehad, terwijl ik ze rond om mij heen toch vaak hard op de grond of op auto hoor vallen. De herfst is weer begonnen! De tweede herfst zonder mijn lief 💔 Ik kan het nog steeds maar moeilijk geloven. Mensen om me heen zeggen, de pijn zal minder worden naarmate de tijd verstrijkt. Maar tot nog toe voelt het gemis voor mij alleen maar meer, naarmate je langer weg bent.

En toch ondanks het verdriet red ik het in mijn ééntje best wel goed. Ik heb denk ik het geluk, dat ik goed tegen alleen zijn kan, dus in huis vermaak ik me wonderwel goed en daar kan ik alleen maar blij om zijn. En ik heb natuurlijk de hondjes die me gezelschap houden. Dat zijn me beste maatjes en ik wandel veel met ze.

Nu het tweede jaar zonder René is begonnen, vind ik dat ik moet gaan nadenken over wat voor richting ik nu op zal gaan. In het eerste jaar leefde ik namelijk in zo’n grote schock dat ik geen ruimte had om ergens over na te denken. En hoewel ik nog steeds met dat trauma leef, besef ik ook wel dat ik nu toch wel wat stappen moet gaan maken om mijn leven weer enigzins richting te geven. Ik moet weer doelen hebben om naartoe te leven. Want je rouwt niet alleen om je geliefde die je bent verloren, maar ook om je vertrouwde leven je plannen en doelen die je samen had. Je leven staat compleet op z’n kop! Het is als het ware als een zeepbel uiteen gespat. Je weet even helemaal niet meer waar je staat. En alles wat je samen deed dat doe je nu niet meer. De verandering is enorm en dat maakt me elke dag weer verdrietig.

En nu ben ik dus in het tweede jaar aangekomen. Dit tweede jaar wil ik daar dus aan gaan werken. Ik zal moeten leren om alleen het geluk weer te vinden. Ik ben bezig met een familie kookboekje, waarin ik alle receptjes van René en mij, die wij door de jaren heen hebben verzameld in een door mij geschilderd boekje te gaan verzamelen.

Ik heb zelfs weer even mijn oude studieboeken door gebladerd over natuur-voeding. Mijn gezondheid is nu extra belangrijk en dat wordt mijn prioriteit voor dit tweede jaar samen met meer bewegen en stress verminderen. Mijn normale slaapritme moet weer terug. De donkere kringen onder mijn ogen moeten weer plaats maken voor een uitgeruste blik in mijn ogen. Dit jaar wordt een jaar van aanpakken. Leven in het nu! Beetje bij beetje moet ik uit mijn comfortzone stappen. Dat zal niet altijd makkelijk zijn en ik zal heus mijn dagen hebben dat het moeilijk zal gaan, dan mag ik even flink huilen, maar dan sta ik weer op en probeer het nog een keer en nog een keer… opgeven is geen optie 💪 ik moet verder! Ik sta ook het tweede jaar weer voor enorme uitdagingen, maar ik vertrouw erop dat ook het tweede jaar goed komt en dat ik in het tweede jaar iets meer rust in mijn hoofd zal krijgen.

‘ Those who think there is a time limit when grieving… have never lost a piece of their heart! 💔

Het tweede jaar is begonnen…!

Liefs Yvonne 🍀